Het is gelukt, het eten staat ook vandaag weer op tafel. Je roept iedereen bij elkaar en je schept het eten op de borden. Je begint een gesprek met je partner over jullie werk en binnen een paar minuten springt je kind op van tafel en zegt: ”Ik moet even wat pakken”. “Waarom nu? “ denk jij? Als je kind weer aan tafel zit, praat hij dwars door je gesprek heen, waardoor jij je verhaal niet kan afmaken. Je bent inmiddels al aardig geïrriteerd, als je kind ook nog bromgeluiden gaat maken. Het tolt in je hoofd en wilt dat het nu stopt. Dus je zegt: “Hou eens op met die rare geluiden.” Je kind gaat rustig door. “Stop daarmee, ik kan mezelf niet eens verstaan!” Maar je kind houdt niet op. Dan hoor je jezelf zeggen: “Ik ben je helemaal zat, weet je dat!” “Stoppen nu!!!” “Je schrikt van jezelf. Maar ja, waarom luistert hij dan ook nooit?”
De grote vraag is: wil je kind echt niet luisteren naar jou, of zit het anders? Net als leren lopen en leren praten is leren luisteren naar elkaar ook een leerproces. Om medewerking van je kind te krijgen, helpt het om bij je kind aan te geven waarom je iets niet wilt in plaats van hem te commanderen. Bijvoorbeeld: “Ik hoor je harde rare geluiden maken, die zeer doen in mijn oren en merk dat ik dat geluid na een drukke werkdag niet verdraag”. Dat biedt duidelijkheid voor je kind en zorgt ervoor dat je kind rekening wilt houden met jou. Ook helpt het om je kind een rol te geven in het gesprek aan tafel. Als hij erbij betrokken wordt, voelt hij wellicht minder de behoefte om andere dingen te doen.
