De overuren van een moederhart
Zwemles, je zit te wachten in de kantine en tegenover jou zit een andere moeder. Je zoontje houdt zich zichtbaar wankelend staande tegen de tafel waarop hij met zijn auto speelt. Tatu, tatu zegt je zoontje lachend van plezier en hij rijdt de auto de hele tafel rond. Totdat hij zijn evenwicht verliest en hij met een klap op de grond valt. Iedereen schrikt en je tilt hem vlug op en wiegt hem liefkozend heen en weer. “Je zoontje brult van verdriet, maar wordt al snel wat stiller. Even later begint hij weer harder te huilen en wriemelt en draait in jouw armen. Je kijkt ongemakkelijk om je heen en blijft je zoontje troosten. Minuten later, huilt hij nog steeds tranen me tuiten en je voelt je opgelaten. Op een gegeven moment kruist je blik die van de andere moeder. Ze wijst op het autootje dat na de val op de grond is belandt. Je pakt het autootje op en geeft je zoontje zijn auto terug. Het huilen stopt.
Bijzonder hé, hoe je moederhart op hol slaat als je kind huilt. Recht in je hart is dit voelbaar en je eigen hart huilt mee. Je wilt dolgraag troost en geborgenheid bieden om je kind te helpen. En als je kind blijft huilen, je nog harder gaat troosten… zonder resultaat. Terwijl je zoontje vast de eerste schrik te boven is gekomen, omdat je hem troostte, maar daarna graag weer verder wilde spelen. Door te kijken en luisteren naar je kind kan je zien wat hij naast jouw liefde nog meer nodig heeft.
